یک پژوهش جدید نشان می‌دهد وقتی کهکشان‌های کوچک با کهکشان‌های بزرگتر برخورد کنند، کهکشان‌های بزرگتر می‌توانند کهکشان‌های کوچکتر را از «ماده تاریک» خالی کنند. “ماده تاریک” مثل یک چسب نامرئی می‌تواند کهکشان‌ها یکپارچه نگه دارد و همچنین مسئول جرم اضافی در کهکشان‌ است.

آیا یک سیاهچاله می‌تواند سرنخ‌هایی از “عصر بازیونیده شدن” را برملا کند؟ کهکشان‌های نزدیک و سیاهچاله‌های آنها می‌توانند پاسخ سوالاتی دربارۀ آغاز کیهان را در خود جای داده باشند.

اخترشناسان توانستند یک سیاهچاله‌ سرگردان را در کهکشان راه شیری شناسایی کنند که ۵۲۰۰ سال نوری با زمین فاصله دارد. طبق تخمین احتمالا بین ۱۰ میلیون تا ۱ میلیارد “سیاهچاله ستاره‌وار” فقط در کهکشان ما وجود دارد.

در یک شب صاف به آسمان نگاه کنید، تقریبا ۶ هزار ستاره خواهید دید. اما این تنها بخش کوچکی از تمام ستارگان در کیهان است. بقیه به قدری از ما دور هستند که با چشم غیرمسلح نمی‌توانیم آنها را ببینیم.

چطور می‌توانیم چیزهای نامرئی را ببینیم؟ با اقلیدس! این تلسکوپ که متعلق به سازمان فضایی اروپا است در آینده‌ای نزدیک، به فضا پرتاب می‌شود تا نقشه‌ای از جهان ترسیم کند و چیزهای ارزشمندی دربارۀ “ماده‌ تاریک” و “انرژی تاریک” کشف نماید.

اکنون که تلسکوپ فضایی جیمز وب با موفقیت به فضا پرتاب شده، بهتر می‌توانیم ویژگی‌های بی‌نظیر آن را بررسی نماییم. این تلسکوپ با ابزار فروسرخی که دارد می‌تواند نور اولین ستارگانی که پس از بیگ بنگ شکل گرفتند را رصد کند و بفهمد که چگونه آن ستاره‌ها، کهکشان‌ها را تشکیل دادند.

“سیاهچاله‌ها” چگونه شکل گرفتند؟ “ماده تاریک” چیست؟ در یک مدل جدید، گروهی از اخترشناسان پیشنهاد دادند که هر دوی این اسرار کیهانی را می‌توان با «سیاهچاله‌های نخستین» توضیح داد.