مأموریت‌های ناسا چنان عجیب به نظر می‌رسند که انگار آینده، هم اکنون پیش روی ماست. کاوشگرهایی که مریخ را با گجت‌های فوق‌پیشرفتۀ خود کاوش می‌کنند، فضاپیمایی که با جسارت نمونه‌های سیارک را به خانه باز می‌گردانند و تلسکوپ فضایی پیچیده‌ای که جهان نخستین را با دقت رصد می‌کند. بنابراین، ایدۀ بزرگ بعدی چیست؟ مأموریت‌های فضایی که در سال ۲۰۵۰ و فراتر از آن انجام خواهند شد، قرار است چه چیزهای جدیدی را کشف کنند؟

پژوهشگران به سرپرستی دانشگاه اوزاکا و ناسا دریافتند که توزیع سیارات سرد در کهکشان راه شیری به فاصله‌ی آن‌ها از مرکز کهکشان بستگی ندارد.

سیاهچاله‌ها که غول‌های گرانشی هستند، از این جهت اینگونه نامگذاری شده‌اند که هیچ نوری نمی‌تواند از چنگال آنها فرار کند و اسرارآمیزترین چیز در جهان هستی می‌باشند.

یافته‌های جدید اخترشناسان نشان می‌دهد، ترکیبات مشابه لازم برای شکل‌گیری حیات در سیاره ما، پیرامون سایر ستارگان نیز وجود دارد.

مناطق دوردست منظومه‌ شمسی بسیار عجیب و اسرارآمیز هستند. در فراسوی مدار نپتون که فضایی سرد و تاریک حاکم است، انبوهی از اجرام یخی حول خورشید می‌چرخند و به نظر می‌رسد از زمان تشکیل منظومه‌ شمسی کم و بیش دست نخورده باقی مانده‌اند.

کوتوله‌های قهوه‌ای نه کاملاً ستاره هستند و نه کاملاً سیاره. این اجرام خرده ستاره‌ای به قدری بزرگ نیستند که واکنش هسته‌ای هیدروژن سوزی را داشته باشند. جایگاه آنها از لحاظ جرمی بین بزرگ‌ترین غول‌های گازی و سبک‌ترین ستاره‌ها است. آنها برخی ویژگی‌های ستاره‌ها و برخی ویژگی‌های سیاره‌ها را به طور هم‌زمان دارند.