اثبات توماس یانگ مبنی بر موج بودن نور، حاکی از آن بود که محیط حامل نور یا اِتر پیشنهادشده توسط هویگنس باید واقعی باشد. اتری که هنوز دانشمندان قرن نوزدهم برای آشکارسازی آن تلاش می‌کردند.
در سال ۱۸۸۷ فیزیکدانان آمریکایی آلبرت مایکلسون و ادوارد مورلی با استفاده از یک آزمایش هوشمندانه و بسیار حساس این مسئله را حل کردند.
مایکلسون و مورلی دستگاهی به نام تداخل‌سنج برای ارسال پرتوهای نور از یک منبع واحد در امتداد مسیرهای عمودی (قبل از بازتاب و بازترکیب آن‌ها) ساختند.
نظریه موجود اظهار می‌داشت كه اِتر در فضا ثابت است، بنابراین حرکت زمین باعث می‌شد سرعت نور در جهت حرکت، سریع‌تر از جهت عمود به نظر برسد. اگر سرعت نور بین مسیرها متفاوت باشد، آنگاه امواج برگشتی فاز متفاوتی با یکدیگر پیدا می‌کنند و الگویی تداخلی ایجاد می‌کنند که با گذشت زمان تغییر می‌کند.
اما مایکلسون و مورلی بعد از تلاش‌های بسیار دریافتند که سرعت نور در تمامی جهات یکسان است. اِتری وجود نداشت پس نور چگونه می‌توانست یک موج باشد؟