تا جاییکه فعلا از جهانمان می‌دانیم، یک حباب در حال انبساط از فضا-زمان وجود دارد که حاوی تریلیون‌ها کهکشان است. اگر جهان‌های دیگری نیز وجود داشته باشند، ما در حال حاضر هیچ شواهد قانع‌کننده‌ای برای اثبات آنها نداریم.

سیاهچاله‌ها یکی از خشن‌ترین اجرام کیهان‌اند، اما آیا می‌توانند موجب تولد جهان‌های دیگر شوند؟ گروهی از دانشمندان معتقدند سیاهچاله‌ها نه تنها ممکن است فضا و زمان را در یک تکینگیِ به شدت متراکم خمیده کنند، بلکه ممکن است «یک پل بین داخل یک سیاهچاله و تولد یک جهان دیگر» باشند.

در طول تاریخ “حقایق علمی” به مرور کشف شده‌اند. جریان‌هایی در طول تاریخ رخ می‌دهند تا افراد جدید پدیدار شوند و قدرت را به دست بگیرند. همه سعی دارند حاکم جدید را سرنگون کنند. این امر در خصوص دانشمندان نیز همینطور است.

جهان مکان بزرگی است، اما از ذرات کوچکی تشکیل شده است. جدول تناوبی شامل عناصری مثل اکسیژن، کربن و عناصر سازندۀ دیگری است که ستارگان، گربه‌ها یا فنجان‌های قهوه را تشکیل می‌دهند. اما از شروع قرن بیستم، دانشمندان به دنبال ذرات بنیادی کوچکتری بودند، ذراتی کوچک‌تر از اتم‌ها که در جهان پُر هستند. بنابراین، کدامیک از این ذرات بنیادی کوچکترین است؟ و بالعکس، کدامیک بزرگترین است؟

گروهی از اخترشناسان محتوای گاز هیدروژن اتمیِ کهکشان‌ها در 9 میلیارد سال پیش را رصد کردند. در این دوران ستارگان زیادی شکل می‌گرفتند و اندازه‌گیری محتوای هیدروژن اتمی، به نحوۀ تشکیل ستارگان در کهکشان‌ها کمک می‌کند.

بر اساس یک پژوهش جدید، ممکن است جهان ما در تمام جهات به سمت خارج در حال انبساط نباشد. در عوض، ممکن است مثل یک دونات کیهانی غول‌پیکر به دور خودش رول شده باشد.

تلسکوپ فضایی هابل ناسا دوباره سر کارش بازگشته و یکبار دیگر مشغول اکتشاف کیهان است. پس از رفع مشکل کامپیوتری که یک ماه مشاهدات این تلسکوپ را تعلیق کرده بود، اکنون ابزار علمی آن به عملیات کامل بازگشته‌ و تصاویر جدیدی ثبت کردند.

هیچ شکی وجود ندارد که سیارۀ ما بسیار عجیب است. اگر به اطرافتان نگاه کنید، گیاهان و جانوران خودتکثیرشونده‌ای را می‌بینید که بر روی یک توپ معلق در فضا زندگی می‌کنند. با این حال، سیارۀ ما کسر کوچکی از این عجایب است که در سراسر کیهان وجود دارند. اخترشناسان هر روز با شگفتی‌های جدیدی روبرو می‌شوند، در این مقاله به برخی از عجیب‌ترین اجرام کیهانی پرداختیم.

این تفکر شگفت‌آور در دهه‌ی 1960 و توسط “کنراد زوس” و “ادوارد فردکین” آغاز شد. کامپیوترها روز به روز در حال پیشرفته شدن هستند و با یک ابرکامپیوتر فوق پیشرفته که بتواند برنامه‌هایی مافوق پیچیده را اجرا کند، شاید بتوان حتی یک جهان مجازی و شبیه‌سازی‌شده را براحتی ساخت.