این واقعیت که شواهد بسیار زیادی با نگاه کردن به قسمتی از آسمان بدست می‌آید، برای سالیان متمادی به عنوان امری تلقی می‌شد که جایی در لیست واقعیت‌ها ندارد.

تصور کنید که به عمیق‌ترین و خالی‌ترین مکان در جهان سفر می‌کنید و به خلاء کامل می‌رسید. آیا دور تا دور شما را «نیستی» احاطه خواهد کرد؟ پاسخ به این سوال بسیار پیچیده‌تر از آن چیزی است که ممکن است تصور کنید.

هیچ چیز نمی‌تواند سریع‌تر از نور حرکت کند. این یک قانون فیزیک است که در تار و پود نظریه نسبیت خاص اینشتین تنیده شده است. هرچه چیزی سریع‌تر پیش برود، به چشم‌انداز خود از توقف زمان نزدیک‌تر می‌شود.

آیا تا به حال اشتباهی مرتکب شده‌اید که آرزو کنید ای کاش می‌توانستید به عقب برگردید و آن را پاک کنید؟ تصحیح اشتباهات گذشته یکی از دلایلی است که مفهوم “سفر در زمان” را بسیار جذاب می‌کند. همانطور که اغلب در داستان‌های علمی-تخیلی به تصویر کشیده می‌شود، با ماشین زمان، دیگر هیچ چیز دائمی نیست – همیشه می‌توانید به عقب برگردید و آن را تغییر دهید. اما آیا واقعاً “سفر در زمان” امکان‌پذیر است یا فقط یک داستان علمی-تخیلی است؟

اگر نور با سرعت بسیار کمتری حرکت می‌کرد، اتفاقات عجیبی می‌افتاد. نور پرسرعت‌ترین چیز در جهان است. پس اگر سرعت نور خیلی خیلی کُندتر بود چه اتفاقی می‌افتاد؟ سرعت نور در خلاء حدود ۳۰۰ هزار کیلومتر بر ثانیه است. اگر این سرعت چند مرتبه کُندتر بود، انسان‌ها بلافاصله متوجه می‌شدند.

وقتی اطلاعات از افق رویداد یک سیاهچاله عبور می‌کند چه اتفاقی برای آن می‌افتد؟ برخی محققان فکر می‌کنند که هندسۀ کرمچاله‌ها می‌تواند به حل این مسئله‌ی آزاردهنده کمک کند.

گروهی از فیزیکدانان با یک ساعت اتمی فوق‌العاده دقیق توانستند “اتساع زمان” در نسبیت عام اینشتین را در کوچکترین مقیاس ممکن اندازه‌گیری کنند. نتایج آنها نشان می‌دهد اینشتین باز هم راست می‌گفت.

نظریه نسبیت عام اینشتین شاید یکی از سخت‌ترین چالش‌های خود تا به امروز را از سر گذرانده باشد.

فیزیکدانان دانشگاه ساسکس انگلستان بطور تصادفی متوجه شدند سیاهچاله‌ها بر فضای اطراف خود فشار وارد می‌کنند.