محققان نشان دادند که با افزودن گرافن به پسماندهایی که حاوی مقادیر بسیار کمی طلا هستند، می‌توان این حجم کم از طلا را از میان زباله‌ها بیرون کشید. با یک گرم گرافن (قیمت هرگرم: یک دهم دلار) می‌توان دو گرم طلا (قیمت هر گرم: هفتاددلار) به دست آورد.

با ارائه سامانه تصویربرداری از درون سلول، محققان ابزاری در اختیار دارند که می‌تواند حمل و نقل مواد از طریق اندوزوم‌ها را درون سلول بررسی کنند.

پارگی رگ‌های آئورت شکمی که به آنوریسم آئورت شکمی مشهور است، بیماری خطرناکی است. در حال حاضر، بیمارانی که با آنوریسم‌های کوچک به بیمارستان مراجعه می‌کنند، به جای درمان، تحت نظر هستند. جراحان می‌توانند آنوریسم‌های بزرگ را ترمیم کنند، اما گزینه‌های درمانی برای آنوریسم‌های کوچک‌تر وجود ندارد.

با استفاده از یک نانوسیم معلق، حسگر نانو ترانزیستوری ساخته شده که به طور همزمان فعالیت الکتریکی و مکانیکی را در سلول‌های قلب اندازه‌گیری می‌کند. این حسگر برای پایش فعالیت‌های قلب مناسب است.

پوشش‌های چوبی مبتنی بر آب به دلیل ظاهر جذاب و مقرون به‌صرفه بودن به موادی محبوب برای کاربردهای صنعت چوب تبدیل شده‌اند. با این حال، این پوشش‌ها از مقاومت ضعیف در برابر خراش و ضربه رنج می‌برند. استفاده از نانوبلورهای سلولزی برای بهبود پوشش‌های چوبی مبتنی بر آب گزینه مناسبی هستند.

ستاره‌شناسان تلسکوپ‌های جدیدی می‌سازند و به آسمان شب نگاه می‌کنند تا ببینند چه چیز‌هایی را ممکن است پیدا کنند. جانلیا ابراهام بیین رویکرد مشابهی را هنگام نگاه کردن به سلول‌های سازنده مغز انسان اتخاذ کرده است. دکتر ابراهام بیین و همکارانش انواع جدیدی از حسگرهای زیستی بسیار حساس را طراحی و ترکیب می‌کنند که از آن‌ها برای بررسی نورون‌ها استفاده کرده تا ببینند چه چیزی می‌توانند بیاموزند.

یک تیم تحقیقاتی با همکاری دانشمندانی از دانشگاه سیتی هنگ کنگ (CityU) به تازگی ساز و کار جدیدی برای افزایش استحکام و شکل‌پذیری آلیاژها با آنتروپی بالا کشف کرده‌اند، دو ویژگی که معمولاً با یکدیگر متفاوت هستند. این یافته‌ها درک تازه‌ای برای طراحی آلیاژهای قوی و در عین حال انعطاف پذیر با آنتروپی بالا و سرامیک‌های با آنتروپی بالا ارائه می‌دهد.

دانشمندان پس از نفوذ در مغز مگس‌ها، با استفاده از نانوذرات و بیان پروتئین، حرکت مگس‌ها را کنترل کردند. آن‌ها به دنبال پیاده‌سازی این فناوری روی انسان هستند.

یافته‌های سمیه نصیری، دانشیار دانشگاه کالیفرنیا نشان می‌دهد که قرار دادن نانوذراتی از جنس پوسته میگو و خرچنگ در سیمان، این ماده را به میزان قابل توجهی قوی‌تر می‌کند، نوآوری که می‌تواند منجر به کاهش ضایعات غذاهای دریایی و انتشار کربن کمتر در تولید بتن شود.