محققان دانشگاه اوزاکا با روشی مبتنی بر علم نانو، که به خوبی تثبیت شده و با فناوری‌های ارتباطی پیشرفته آینده سازگار است، کارایی انتقال اطلاعات کوانتومی را بهبود بخشیده‌اند.

هنگامی که یک شعبده‌باز ناگهان سفره‌ای را از روی میزی پر از بشقاب و لیوان بیرون می‌کشد، لحظه‌ای حالت تعلیق روی میز به وجود می‌آید که در آن لحظه در حالی که سفره از روی میز کشیده می‌شود اما بشقاب و لیوان تکان نمی‌خورند. محققان مشابه این کار را با حباب‌های الکتریکی کردند. آن‌ها با دست نخورده نگه داشتن «حباب‌های فروالکتریک»، راه را برای توسعه دستگاه‌های جدید هموار کردند.

مهندسان نانو در دانشگاه کالیفرنیا سن دیگو روشی جدید و موثری برای رساندن RNA پیام‌رسان (mRNA) به سلول‌ها ایجاد کرده‌اند. رویکرد آن‌ها شامل بسته‌بندی mRNA در داخل نانوذراتی است که ساختاری شبیه به ویروس آنفولانزا دارد. این نانوذرات یک وسیله طبیعی کارآمد برای انتقال مواد ژنتیکی مانند RNA به داخل سلول‌ها است.

تیمی از محققان دانشگاه مینه‌سوتا، با ترکیب تخمیر و پالایش شیمیایی، ‌ فناوری را توسعه داده‌اند که می‌تواند مایعات نفت مانند را از گیاهان تولید کند. در این فناوری از نانوذرات به‌عنوان کاتالیست استفاده شده است.

با الهام از تارعنکبوت، دانشمندان هلندی یکی از پیشرفته‌ترین و دقیق‌ترین تشدیدکننده‌های نانومکانیکی جهان را طراحی کرده‌اند که در عین حساسیت بالا، از نوسانات دمایی محیط پیرامون تاثیرپذیر نیست.

پژوهشگران موسسه فناوری ماساچوست (MIT) روشی ابداع کردند که می‌توان با استفاده از آن مانع از چشمک‌زدن‌های ناخواسته و نامنظم نقاط کوانتومی شد. این کار دامنه کاربرد نقاط کوانتومی را گسترده‌تر می‌کند.

یینگ‌وی فی و لین وانگ بخشی از یک تیم تحقیقاتی بین‌المللی بودند که شکل جدیدی از شیشه کربنی فوق‌ سخت را سنتز کردند که کاربرد عملی بالقوه زیادی در دستگاه‌ها و لوازم الکترونیکی مختلف دارد.

برای ساخت پیکسل‌های موجود در نمایشگرها با استفاده از نقاط کوانتومی چالش‌هایی وجود دارد. به تازگی محققان با الهام از رفتار قطرات قهوه، روشی ارائه کردند که با قیمت بسیار کم می‌توان این پیکسل‌ها را ساخت.

پژوهشگران روشی برای ساخت نانوحفره‌های زیستی ارائه کردند که با استفاده از آن می‌توان ترکیباتی نظیر پروتئین را تعیین مشخصات کرد.

پژوهشگران دانشگاه صنعتی سهند تبریز با توجه به نیاز جدی به توسعه منابع انرژی ارزان‌قیمت و تجدیدپذیر، روشی ساده، کم‌هزینه و با قابلیت مقیاس‌پذیری را برای سنتز لایه‌های جاذب نور سلول‌های خورشیدی پروسکایتی توسعه دادند.