«تهیه نانو فوتوکاتالیزگر‌های زیست سازگار برپایه پلیمر‌های کربوهیدراتی دوستدار محیط زیست و کاربرد آن‌ها در سنتز ترکیبات هتروسیکل دارویی» عنوان طرحی است که گلناز رحیم‌زاده در قالب پسادکتری با راهنمایی منصوره دارایی به انجام رسانده و بنیاد ملی علم ایران هم از این طرح حمایت کرده است.

در سال‌های اخیر، سلول‌های بنیادی توانسته‌اند کمک زیادی به پیشرفت در درمان بیماری‌های مختلف کنند و از این رو، بنیاد ملی علم ایران از طرح‌هایی که به این حوزه می‌پردازند، حمایت می‌کند. «انکپسوله نمودن سلول‌های بنیادی مزانشیمی ترابکولار حاوی miR-7 با استفاده از سیستم میکروفلوئیدی با هدف ترمیم ضایعه نخاعی مدل کانتیوژن در موش صحرایی» عنوان طرحی است که پروین محمدی در قالب رساله دکتری با راهنمایی صمد ندری و حمایت بنیاد ملی علم ایران انجام داده است.

محققان چینی نشان دادند که می‌توان از نانوفیبریل‌های زیستی برای جذب عناصر فلزی با ارزش آب استفاده کرد. آن‌ها با کپسوله کردن آئروژل‌های نانوالیاف آمیدوکسیم شده در تراکئیدهای سلول چوبی، از آن برای جذب موثر یون‌های اورانیوم از طریق فیلتراسیون آبشاری استفاده کردند.

گروه تولید گرافن (Graphene Manufacturing Group) از تصمیم این شرکت برای سرمایه‌گذاری نهایی (FID) در فاز ۱ تولید گرافن خود خبر داد.

دانشمندان به تازگی یک روش ایمنی درمانی برای مقابله با سرطان ارائه کرده‌اند. جی پراکاش و همکارانش در تحقیقات خود نانوذرات جدیدی طراحی کردند که می‌توانند سلول‌های ایمنی بدن را هدف قرار دهند تا آن‌ها را در برابر سرطان به کار گیرند.

از زمان اولین کاربرد استنت‌ها برای درمان عروق کرونر مسدود شده، پیشرفت‌های بسیاری نظیر آلیاژهای منیزیم قابل جذب زیستی برای بهبود نتایج بالینی رخ داده است. فناوری استنت قلبی عروقی، از نظر طراحی، مواد، پوشش و بسیاری از ویژگی‌های مرتبط دیگر، به طور مداوم در حال پیشرفت است. سوال اینجا است که آیا پوشش‌های حاوی نانوذراتی راه‌حلی برای استنت‌های نسل بعدی هستند؟

محققان نشان دادند که با استفاده از نانومواد کربنی، نظیر نانولوله‌کربنی، می‌توان نورون‌های مصنوعی تولید کرد. در این پروژه آن‌ها نورون‌هایی ساختند که می‌تواند حضور دوپامین را تشخیص داده و همچنین در پاسخ به سیگنال، دوپامین آزاد کند.

محققان نشان دادند که با استفاده از نوعی میکروسوزن و استفاده از اگزوزوم‌ها می‌توان، کورکومین، ماده موثر در زردچوبه را با کارایی بالاتری به بافت‌ها رساند.

با پیرولیز پلاستیک‌های موجود در زباله، محققان نانولوله‌های کربنی تولید کردند که درون آن‌ها نانوذرات فلزی قرار دارد. این نانولوله‌ها با قرار گرفتن درون آند پیل سوختی، عملکرد آن را بهبود دادند. در این پروژه نیاز به استفاده از نانوذرات فلزی گران‌بها نبود.