ماموریت دارت (DART) ناسا پس از گذشت چند هفته از پرتاب، اولین تصویر از محیط اطراف خود را ثبت و ارسال کرد.
به گزارش ایسنا و به نقل از تی ای، ناسا چندی پیش ماموریت “دارت” را با هدف نجات زمین در برابر سیارک‌های خطرناک آغاز کرد و طی آن فضاپیمای “دارت” سوار بر موشک فالکون ۹ شرکت اسپیس‌ایکس از پایگاه فضایی وندنبرگ در کالیفرنیا به فضا پرتاب شد.
حال این ماموریت نخستین تصویر خود را به ثبت رسانده است. در این تصویر چندین ستاره در پس زمینه سیاه فضا و در نزدیکی محل تلاقی صورت‌های فلکی برساووش، حمل و گاو، قابل مشاهده هستند. این کار یک گام مهم برای این فضاپیما و تیم پشتیبان او محسوب می‌شود.
در ۱۰ دسامبر، این دوربین تصویر فوق از خوشه ستاره‌ای مسیه ۳۸ که در فاصله ۴۲۰۰ سال نوری از ما قرار دارد، ثبت کرد. هدف فضاپیمای “دارت” برخورد با سیارک دیمورفوس(Dimorphos) است. این سیارک کمی بزرگتر از هرم بزرگ جیزه بوده و به دور سیارک بزرگ‌تری به نام دیدیموس(Didymos) در گردش است. این دو سیارک تنها ۱.۲ کیلومتر از یکدیگر فاصله دارند.
انتظار می‌رود “دارت” اواخر ماه سپتامبر تا اوایل ماه اکتبر سال ۲۰۲۲ به دیمورفوس برخورد کند. در آن زمان این سیارک در نزدیک‌ترین حالت خود به زمین و در فاصله‌ی ۱۱ میلیون کیلومتری قرار دارد. لازم به ذکر است که این سیارک‌ها تهدیدی برای زمین به شمار نمی‌روند و این ماموریت تنها یک آزمایش است و در حال حاضر هیچ سیارکی زمین را تهدید نمی‌کند.
“دارت” با سرعت ۲۴ هزار کیلومتر بر ساعت به دیمورفوس برخورد خواهد کرد و دهانه‌ای بر سطح این سیارک ایجاد می‌کند.
اصابت یک فضاپیما به یک سیارک شاید ساده به نظر برسد، اما به گفته‌ی ناسا برای رسیدن به هدف مورد نظر همه‌چیز از زاویه برخورد تا سرعت باید به دقت محاسبه و مهندسی شود. اگر سرعت فضاپیما بیش از اندازه باشد، امکان نابودی سیارک وجود دارد.
DRACO به عنوان تنها ابزار دارت، تصاویری از دیدیموس و سیارک ماهک آن دیمورفوس ثبت خواهد کرد. دیدن سیارکی که به سمت زمین می‌آید، همیشه یک کابوس بزرگ برای بشر بوده است. از آن جا که تصور می‌شود برخورد یک سیارک ۶۶ میلیون سال قبل باعث انقراض دایناسورها شده است، بنابراین چنین رویدادی می‌تواند تمدن بشری را نیز نابود کند. ناسا امیدوار است تا با ماموریت “دارت” از روی دادن چنین اتفاقی جلوگیری کند.
فضاپیمای “دارت” ناسا در آزمایشگاه فیزیک کاربردی جان هاپکینز در مریلند مونتاژ و آزمایش شد و به گفته‌ی محققان این فضاپیما از درون به بیرون ساخته شده و ابتدا تجهیزات داخلی و سپس خارجی آن ساخته شده است. این برنامه به طور کلی ۳۳۰ میلیون دلار برای ناسا هزینه داشت که برای کاوشگری که مدار زمین را ترک می‌کند، مبلغ زیادی نیست.
“دارت” با نیروی خورشیدی کار می‌کند و علاوه بر ۱۲ پیشرانه کوچک خود به آزمایش پیشرانه یونی “NEXT-C” ناسا می‌پردازد. این فضاپیما مجهز به یک دوربین به نام دوربین شناسایی دیدیموس و سیارک برای ناوبری نوری(DRACO) است که داده‌ها را به سیستمی از الگوریتم‌ها به نام “SMART Nav” ارسال می‌کند تا بدین وسیله فضاپیما به طور خودکار هدایت شود. “دارت” در این سفر تنها نیست و یک “تاسواره”(ماهواره کوچک) آن را همراهی می‌کند. این ماهواره تقریبا اندازه‌ای مشابه یک جعبه کفش دارد و توسط آژانس فضایی ایتالیا ساخته شده است. این تاسواره که “LICIACube” نام گرفته است، نقش مهمی در ماموریت “دارت” ایفا می‌کند.
این تاسواره ۱۰ روز مانده به برخورد از “دارت” جدا می‌شود و وارد مسیر مخصوص خود می‌شود. این ماهواره کوچک تنها سه دقیقه پس از برخورد از کنار سیارک دیمورفوس عبور خواهد کرد و با دو دوربین خود تصاویری به زمین می‌فرستد.
“دارت” آخرین ماموریت این چنینی نخواهد بود و در سال ۲۰۲۴ آژانس فضایی اروپا مامورتی موسوم به “هرا”(Hera) انجام خواهد داد. این فضاپیما در سال ۲۰۲۶ به دیدیموس می‌رسد و دهانه ایجاد شده توسط “دارت” را پس از حدود چهار سال رصد می‌کند.
منبع: خبرگزاری دانشجویان ایران