محققان با الهام از "لیسه" ماده‌ای برای ترمیم بهتر تاندون‌های آسیب‌دیده ایجاد کرده‌اند.
به گزارش ایسنا و به نقل از نیواطلس، ترمیم تاندون‌های آسیب‌دیده کار دشواری است و به همین منظور محققان موسسه “ویس”(Wyss) هاروارد اکنون یک ماده زیستی(بیومتریال) دو وجهی ایجاد کرده‌اند که می‌تواند درمان تاندون را بهبود بخشد. یک سمت آن محکم به تاندون می‌چسبد در حالی که سطح خارجی کم اصطکاک آن، باعث سر خوردنش در برابر سایر بافت‌ها می‌شود.
از همه بهتر، می‌توان به این ماده داروهای آهسته رهش افزود تا جای زخم و التهاب را کاهش دهد.
آسیب‌دیدگی تاندون اتفاق رایجی است که در نتیجه‌ی ورزش و افزایش سن رخ می‌دهد. این آسیب‌دیدگی دردناک بوده و می‌تواند توانایی حرکت اندام‌ها را در بیمار مختل کند، بهبود آن زمان زیادی می‌برد و اغلب تاندون‌ها پس از آسیب‌دیدگی شدید استحکام مکانیکی کامل سابق خود را به دست نمی‌آورند و همین باعث کاهش تحرک می‌شود.
بنابراین در این مطالعه جدید، محققان موسسه “ویس” دست به ساخت ماده‌ای جدید زدند که می‌تواند به بهبود تاندون‌ها به طور موثرتری کمک کند. آنها کار خود را با ژل جراحی چسبناکی که چندین سال قبل با الهام از مخاط به شدت چسبنده “لیسه داسکی آریون”(Dusky Arion) ساخته بودند، آغاز کردند. آنها سپس این ژل که “ژل چسبنده سخت”(Tough Gel Adhesives) نام داشت را برای ساخت ماده‌ای برای وصل کردن دو بخش تاندون آسیب دیده به هم مورد استفاده قرار دادند.
این آب‌ژل(هیدروژل) جدید دو سطح کاملا متفاوت دارد و به همین دلیل “ژانوس چسبنده سخت”(Janus Tough Adhesives) نام گرفته است. ژانوس در اساطیر یونانی خدایی با دو چهره است. سطح اول آن دارای ماده “کیتوسان” است که محکم به تاندون‌ها می‌چسبد و دو بخش پاره شده را برای بهبود آسیب‌دیدگی به یکدیگر متصل می‌کند. سطح دیگر آن کار متضادی انجام می‌دهد و از آب‌ژل ساده برای سُر خوردن تاندون در برابر سایر بافت‌ها هنگام حرکت استفاده می‌کند.
محققان این ماده را در چندین آزمایش با استفاده از بافت‌های حیوانی و انسانی مورد استفاده قرار دادند. “ژانوس چسبنده سخت” در تاندون‌های جدا شده خوک که با خون پوشیده شده بودند، قوی‌تر از هر ماده دیگری اتصال ایجاد کرد. محققان این ماده را در استخوان کشکک، عضله خم‌کننده و تاندون آشیل موش‌های زنده کاشتند و دریافتند که این بافت‌ها به صورت غیرتهاجمی و محکم به یکدیگر متصل شدند. نتایج مشابهی در آزمایش بر روی کالبد انسان‌های فوت شده نیز مشاهده شد.
در آزمایش‌های بعدی، محققان داروی کورتیکواستروئیدها(کورتون) را درون آب‌ژل قرار دادند تا به کاهش التهاب در طول بهبود آسیب‌دیدگی و کاهش جای زخم کمک کند. آزمایش در موش‌هایی که تاندون زانوی آنها آسیب دیده بود نشان داد که التهاب خیلی سریع‌تر از بین می‌رود.
“بنجامین فریدمن”(Benjamin Freedman) نویسنده ارشد این مطالعه می‌گوید: آنچه که مهم است این است که زمانی که ما ژل “ژانوس چسبنده سخت” را بر تاندون‌های کشکک آسیب‌دیده موش قرار دادیم، آنها در طول سه هفته کاشت در جای خود باقی ماندند و بهبود تاندون را تسهیل کردند. آنها همچنین تشکیل جای زخم را در مقایسه با تاندون‌های جراحی شده که در آنها از این ژل استفاده نشده بود، تا ۲۵ درصد کاهش دادند.
در حالی که هنوز آزمایش‌های انسانی انجام نشده است، محققان می‌گویند که تمامی اجزاء این ژل زیست سازگار هستند که اولین گام مهم در این زمینه است.
این تحقیقات در مجله‌ی “Nature Biomedical Engineering” منتشر شده است.
منبع: خبرگزاری دانشجویان ایران