پژوهشگران دانشگاه کورتین موفق شدند معمای دیرپای خاستگاه آب در زمین را حل کنند و دریافتند که خورشید منبع شگفت‌انگیز احتمالی است.
به گزارش بیگ بنگ، گروهی از پژوهشگران به سرپرستی دانشگاه گلاسکو به همراه محققان مرکز علوم و فنآوری فضایی کورتین(SSTC) دریافتند که باد خورشیدیِ حاوی ذرات بارداری است که عمدتاً از یون‌های هیدروژن تشکیل شده است، این ذرات می‌تواند در سطح ذرات غباری که سیارک‌ها با خود حمل می‌کنند آب تولید کند و این آب با برخورد سیارک‌ها به زمین در نخستین دوران تشکیل منظومه شمسی به زمین منتقل شده است.
“فیل بلاند”، پروفسور برجستۀ دانشگاه جان کورتین و مدیر SSTC می‌گوید که زمین در مقایسه با سایر سیارات سنگی در منظومه شمسی پرآب‌تر بود و اقیانوس‌ها بیش از ۷۰ درصد از سطح زمین را پوشانده بودند، و زمان زیادی بود که دانشمندان دربارۀ منبع دقیق این همه آب سردرگم شده بودند.
پروفسور “بلاند” عنوان کرد: «نظریۀ مرسوم بیان می‌کند که آب در مراحل نهایی تشکیل زمین توسط سیارک‌های نوع C به زمین منتقل شده است. اگرچه، آزمون پیشین مشخصه‌های ایزوتوپی این سیارک‌ها نشان داد که آب موجود در آنها روی هم رفته با آب موجود در زمین سازگاری ندارد و بنابراین حداقل منبع ناشناختۀ دیگری در کار است که در محاسبات لحاظ نشده است.»
وی افزود: «پژوهش ما نشان می‌دهد که باد خورشیدی در سطح ذرات کوچک غبار، آب تولید می‌کند و این آبی که از نظر ایزوتوپی سبک‌تر است احتمالاً مابقی آب موجود در زمین را فراهم کرده است. این نظریۀ جدید مبتنی بر باد خورشیدی حاصل تحلیل دقیق اتم به اتم ذرات بسیار ریز سیارک نوع S نزدیک به زمین معروف به ایتوکاوا است که کاوشگر فضایی ژاپنی هایابوسا در سال ۲۰۱۰ از آن نمونه‌برداری کرد و محموله‌اش را به زمین فرستاد.»
«سیستم توموگرافی روبشگر اتمی پیشرفته در دانشگاه کورتین به ما کمک کرد تا نگاه بسیار دقیقی به درون ۵۰ نانومتر اولِ سطح ذرات غبار سیارک ایتوکاوا بیاندازیم و متوجه شدیم که آنقدر آب در این لایه وجود دارد که اگر مقیاس را بزرگ کنیم مقدار آن حدود ۲۰ لیتر در هر متر مکعب سنگ خواهد شد.»
دکتر “لوک دالی”، فارغ‌التحصیل دانشگاه کورتین که اکنون در دانشگاه گلاسکو کار می‌کند گفت که این پژوهش نه تنها بینش دانشمندان را نسبت به خاستگاه گذشتۀ آب در زمین بهبود می‌بخشد، بلکه می‌تواند برای مأموریت‌های فضایی آینده نیز مفید باشد.
دکتر “دالی” عنوان کرد: «این پرسش که فضانوردان چگونه می‌توانند بدون حمل ذخایر کافی، آب مورد نیاز خود را تأمین کنند، از جمله موانعی است که کاوش‌های فضایی آینده با آن مواجه خواهند بود. پژوهش ما نشان می‌دهد همان فرآیند فرسایش فضایی که در ایتوکاوا آب تولید کرده است، احتمالاً در سایر سیارات بدون هوا هم رخ داده است، به این معنی که فضانوردان ممکن است بتوانند ذخیرۀ آب تازه را مستقیماً از گرد و غبار روی سطح سیارات یا ماه به دست آورند.» جزئیات بیشتر این پژوهش در نشریۀ Nature Astronomy منتشر شده است.
منبع: سایت علمی بیگ بنگ