ایزاک نیوتن، فیزیکدان تاثیرگذار انگلیسی، مدلی از ذرات گسسته نور را پیشنهاد کرد. این مدل، نه تنها مبتنی بر مخالفت‌ها با نظریه موج هویگنس، بلکه بر اساس مشاهده بود.
نیوتن به شیوه‌ی بازتاب نور از یک آینه توجه نمود: امواج، در خطوط مستقیمی که برای ایجاد یک بازتاب ضروری هستند حرکت نمی‌کنند، اما ذرات این کار را انجام می‌دهند.
علاوه بر این، نیوتن شکست (خم شدن نور در مواد خاصی مانند آب) را به عنوان اثری از یک محیط جاذب ذرات نور و سرعت بخشیدن به آن‌ها توضیح داد.
اگر در یک روز آفتابی به بیرون بروید، خواهید دید که لبه‌های واضحی در سایه شما وجود دارد، در حالی که اگر نور خورشید از امواج ساخته شده بود، سایه شما قطعا تار بود.
مدل نیوتن به نظریه اصلی نور تبدیل گردید، اما توسط همه پذیرفته نشد و رقیب او رابرت هوک که فرد تاثیرگذاری بود، هنوز طرفدار نظریه موج بود. آزمایش دو شکاف در سال ۱۸۰۱ و مدتی طولانی پس از درگذشت نیوتن، مدل ذره‌ای را یک بار برای همیشه رد کرد.