پژوهشگران اسپانیایی به یافته‌های جدیدی در مورد تشکیل ستارگان در کهکشان‌های اقماری دست یافته‌اند.
به گزارش ایسنا و به نقل از ساینس‌دیلی، تصور بیشتر دانشمندان همیشه این بوده است که زمانی که یک “کهکشان اقماری” (Satellite Galaxy) از کنار کهکشان مادر خود که جرم بالاتری دارد، عبور کند، تشکیل ستاره آن متوقف خواهد شد زیرا کهکشان بزرگتر، گاز را از آن خارج می‌کند و موجب می‌شود ماده‌ای که برای ساختن ستاره‌های جدید مورد نیاز است، کاهش یابد. با وجود این، گروهی از پژوهشگران موسسه پژوهشی “Instituto de Astrofísica de Canarias” اسپانیا، برای نخستین بار با کمک شبیه‌سازی نشان داده‌اند که همیشه این طور نیست.
پژوهشگران با استفاده از شبیه‌سازی‌های پیچیده همه کهکشان‌های “گروه محلی” (Local Group) از جمله کهکشان راه شیری، کهکشان آندرومدا و کهکشان‌های اقماری آنها نشان داده‌اند که کهکشان‌های اقماری نه تنها می‌توانند گاز خود را حفظ کنند، بلکه پس از عبور کردن از نزدیکی کهکشان مادر خود می‌توانند تجربیات جدیدی از تشکیل ستاره را داشته باشند.
کهکشان‌های اقماری گروه محلی، طیف گسترده‌ای از سوابق مربوط به تشکیل ستاره را نشان می‌دهند که منشا آنها پیشتر به طور کامل درک نشده است.
پژوهشگران با استفاده از شبیه‌سازی‌های پروژه موسوم به “CLUES”، سوابق مربوط به تشکیل ستاره را در کهکشان‌های اقماری مورد بررسی قرار دادند.
اگرچه در بیشتر موارد، گاز کهکشان‌های اقماری توسط کهکشان مادر مکیده می‌شود و به کهکشان بزرگتری انتقال می‌یابد و تشکیل ستاره را در کهکشان‌های اقماری متوقف می‌کند اما پژوهشگران دریافتند که تشکیل ستاره در ۲۵ درصد نمونه‌ها، به واسطه این روند تعاملی به وضوح افزایش می‌یابد.
نتایج این پژوهش نشان می‌دهند که اوج تشکیل ستاره، با عبور کهکشان اقماری از اطراف کهکشان مادر و تعامل دو کهکشان اقماری در ارتباط است.
پژوهشگران، دو ویژگی کلیدی را برای تشکیل ستاره شناسایی کردند؛ کهکشان اقماری باید با ذخیره زیادی از گاز سرد و حداقل فاصله به کهکشان مادر وارد شوند تا تشکیل شدن ستارگان در اثر فشرده شدن گاز صورت بگیرد. در مقابل، کهکشان‌هایی که هنگام عبور، بیش از اندازه به کهکشان مادر یا کهکشان مادر با گاز کم نزدیک هستند، گاز آنها گرفته می‌شود و امکان تشکیل دادن ستاره‌های جدید را از دست می‌دهند.
منبع: خبرگزاری دانشجویان ایران