مطالعه روی موش‌های آزمایشگاهی نشان می‌دهد که گروهی از نانوذرات می‌توانند اسکار پوست و ریه را در بیماری اسکلرودرمی کاهش دهد. این گروه نشان دادند که نانوذرات پلیمری زیست‌تخریب‌پذیر می‌تواند گروهی از سلول‌های التهابی را هدف قرار داده و از فیبروز پوست و ریه جلوگیری کند.
محققان کشف کرده‌اند که نوعی نانوذره زیست تخریب‌پذیر مورد استفاده در بخیه‌های پزشکی می‌تواند با یک بیماری خودایمنی نادر و گاهی کشنده مبارزه کند.
محققان دریافتند که یک ماکروفاژ منحصر به فرد که باکتری‌ها یا سلول‌های مرده را حذف می‌کند، نقش کلیدی در التهاب مزمن و زخم در ریه‌ها و پوست افراد مبتلا به اسکلرودرمی یا اسکلروز سیستمیک دارد. این ماکروفاژ به نام MARCO+ در افراد مبتلا به بیماری اورفان افزایش یافته است، بیماری که حدود ۷۰۰۰۰ آمریکایی را تحت تاثیر قرار می‌دهد و در حال حاضر هیچ درمان موثری ندارد.
این تیم تحقیقاتی به موش‌ها نانوذرات زیست تخریب‌پذیر PLG که مخفف پلی (لاکتیک-کو-گلیکولیک) اسید است، تزریق کردند. نتایج منتشر شده در JCI Insight نشان می دهد که PLG به طور خاص سلول‌های التهابی MARCO+ را هدف قرار داده و از فیبروز پوست و ریه جلوگیری می کند. جان وارگا، نویسنده ارشد مقاله و رئیس بخش روماتولوژی پزشکی میشیگان می‌گوید که نتایج جالب‌تری نیز به دست آمده است، درمان با نانوذرات حتی می‌تواند فیبروز را در این موش‌ها معکوس کند.
جان وارگا، نویسنده ارشد مقاله گفت: «یافته‌های این تحقیق تفاوت فاحشی را نشان می‌دهند. موش‌های درمان‌نشده دارای زخم‌های وحشتناکی در ریه‌ها بودند و آن‌هایی که با این نانوذره درمان شدند، بیماری به شدت در آنها از بین می‌رود یا کاملاً ناپدید می‌شد. این نتایج یک گام امیدوارکننده به سمت درمان هدفمند برای بیماران مبتلا به اسکلرودرمی اولیه است که به طور بالقوه می‌تواند بدترین اثرات این بیماری را کاهش دهد.»
این تیم تحقیقاتی معتقد است سلول‌های MARCO+ در افراد مبتلا به اسکلرودرمی فعال می‌شوند و در جریان خون گردش می‌کنند و به بافت‌ها می‌روند و باعث تشکیل اسکار می‌شوند. در حالی که نانوذرات PLG فیبروز را در مدل‌های موش کاهش می‌دهد. وارگا می‌گوید برای تعیین دقیق چگونگی جلوگیری از فعال‌سازی MARCO+ به مطالعات بیشتری نیاز است.
PLG قبلاً توسط سازمان غذا و داروی آمریکا برای تولید بخیه‌های زیست تخریب‌پذیر تأیید شده است. در مطالعات قبلی، محققان دریافتند که PLG باعث کاهش التهاب در مدل‌های موش مبتلا به سکته قلبی می‌شود.
وارگا گفت: «ما امیدواریم که روزی این نوع درمان در آزمایشات بالینی برای اسکلرودرمی مورد ارزیابی قرار گیرد. افراد مبتلا به اسکلرودرمی در معرض خطر بزرگی برای ضخیم شدن پوست و ریه هستند که بر عملکرد آنها تأثیر می‌گذارد، و ما به دنبال راهی برای جلوگیری از وقوع آن هستیم.»