ناسا می‌گوید، هیچ برنامه‌ای برای بازگرداندن قطعات مختلف ایستگاه فضایی بین‌المللی به زمین برای نمایش آنها در موزه‌ها به عموم مردم ندارد.
به گزارش ایسنا و به نقل از اسپیس، فقدان پیگیری یک فرآیند مناسب از جانب ناسا برای حفظ دارایی‌های میراث گونه خود می‌تواند حفظ اموال تاریخی غیرقابل جایگزین آن را به خطر بیندازد.
در طرحی که برای چگونگی تعطیلی و ترک ایستگاه فضایی بین‌المللی توسط ناسا به تازگی منتشر شده است، هیچ اشاره‌ای به حفظ اجزای تاریخی مهم این مجموعه نشده است و آژانس فضایی آمریکا می‌گوید، هیچ برنامه‌ای برای بازگرداندن قطعات این ایستگاه به زمین ندارد.
گزارش انتقال ایستگاه فضایی بین‌المللی که ناسا در وب‌سایت خود منتشر کرده، بودجه و تدارکات مورد نیاز برای خارج کردن ایمن این ایستگاه که به اندازه یک زمین فوتبال وسعت دارد را از مدار نشان می‌دهد.
در این گزارش آمده است که ایستگاه فضایی طی یک ماموریت کنترل شده، از مدار خود به سمت زمین رانده شده و در جو زمین بر فراز ناحیه‌ای غیر مسکونی در اقیانوس آرام جنوبی خواهد سوخت. هر بخش باقیمانده از این سوختن نیز در مکانی موسوم به “نقطه نمو”(Point Nemo) سقوط می‌کند و غرق می‌شود. “نقطه نمو” منطقه‌ای است که به شکل سنتی برای دفع بقایای فضاپیماها استفاده می‌شود، زیرا این منطقه از هر جزیره و خشکی قابل سکونتی بسیار فاصله دارد و هیچ خطری کسی را تهدید نمی‌کند.
این گزارش که پایان عمر ایستگاه فضایی را سال ۲۰۳۰ فرض می‌کند، همچنین توضیح می‌دهد که ناسا می‌خواهد با این مجموعه در سال‌های باقیمانده تا پایان عمرش چه کند. اهداف ناسا شامل استفاده از این مجموعه برای انجام تحقیقات علمی، گسترش صنعت در حال رشد فضایی تجاری و امکان همکاری بین‌المللی است. یکی دیگر از اهداف که ناسا آن را “الهام بخشیدن به بشریت” می‌نامد، خواستار درگیر کردن مردم از طریق پلتفرم‌های مختلف برای انتقال ارزش‌هایی است که ایستگاه فضایی بین‌المللی برای ملت‌ها و جهان به ارمغان آورده است.
با این حال به نظر می‌رسد که هدف نهایی ناسا، نجات و حفظ بخش‌هایی از ایستگاه فضایی بین‌المللی برای نمایش در موزه‌ها که می‌تواند برای چندین دهه و نسل آینده الهام بخش باشد، نیست.
ناسا در بیانیه‌ای گفت: در برنامه نهایی ایستگاه فضایی بین‌المللی بحثی برای بازگرداندن قطعات آن صرفاً برای نمایش در موزه وجود نداشته است. در حال حاضر هیچ قطعه‌ای برای بازگرداندن توسط پروازهای باری آتی در نظر گرفته نشده است، زیرا ما همچنان بر استفاده حداکثری از ایستگاه فضایی بین‌المللی متمرکز هستیم.
در پایان این بیانیه آمده است: هر تصمیمی برای بازگرداندن قطعات ایستگاه فضایی در آینده بر اساس فضا و امکانات موجود صورت خواهد گرفت، زیرا بازگشت آزمایشات علمی در اولویت ما قرار دارد.
این گفته ناسا حاکی از آن است که حفاظت از آثار تاریخی فضایی یکی از اولویت‌های آن نیست. همچنین به این معنی است که هر تصمیمی که در آینده برای حفظ قطعات این ایستگاه گرفته شود، فرصت‌طلبانه خواهد بود و تنها پس از برآورده شدن سایر نیازها صورت می‌گیرد. در حالی که لزومی نداشت که اینطور باشد. چرا که در تهیه طرح تعطیلی و انهدام ایستگاه فضایی، ناسا بودجه مورد نیاز برای چندین وسیله نقلیه باری را پیش‌بینی کرده است. با این حال، هیچ توجه مشابهی برای استفاده از سایر کشتی‌های تدارکاتی برای بازگرداندن قطعات مهم تاریخی این ایستگاه به زمین نداشته است.
فقدان برنامه‌ریزی قبلی و تخصیص منابع در مورد حفظ میراث ایستگاه فضایی به روشنی نمایان است و ناسا در واقع هیچ بخش یا فرد مسئولی را به این منظور در نظر نگرفته است. برای مثال، درخواست‌های متعدد از ناسا برای صحبت با یک مقام مسئول در زمینه حفظ میراث ایستگاه فضایی با شکست مواجه شد، چرا که چنین مقام سئولی در ناسا شناسایی نشد.
کارشناسان می‌گویند، فقدان وضع یک فرآیند مناسب از جانب ناسا برای شناسایی دارایی‌های میراث گونه آن می‌تواند حفظ اموال تاریخی غیرقابل جایگزین را به خطر بیندازد.
البته ناسا در ادامه گزارش انتقال خود، به برخی از سوالاتی که درباره این طرح دریافت کرده بود، پاسخ داد. از جمله اینکه چرا جداسازی و بازگرداندن ماژول‌های کامل و اجزای بزرگی که ایستگاه فضایی بین‌المللی را تشکیل می‌دهند، امکان‌پذیر نیست.
ناسا در به روز رسانی منتشر شده در وب‌سایت خود نوشت: حفظ ایستگاه در یک موزه، چالش‌های لجستیکی و مالی قابل توجهی را به همراه دارد. هرگونه تلاش برای جداسازی قطعات برای بازگرداندن ایمن اجزا با چالش‌های لجستیکی و مالی قابل توجهی روبرو خواهد شد که مستلزم کار قابل توجه فضانوردان و پرسنل پشتیبانی زمینی و همچنین وجود فضاپیمایی با قابلیتی شبیه به محفظه باری بزرگ “شاتل فضایی” است.
این در حالی است که ناوگان شاتل‌های فضایی در سال ۲۰۱۱ بازنشسته شدند و امروزه تنها وسیله نقلیه در دسترس، کپسول “دراگون” متعلق به شرکت “اسپیس‌ایکس” است که می‌تواند تا ۳۰۰۰ کیلوگرم بار را به زمین بازگرداند.
ناسا همچنین به استفاده مجدد از تجهیزات اشاره و بیان می‌کند که با توجه به اینکه بسیاری از سخت افزارهای ایستگاه فضایی در اواخر دهه ۱۹۹۰ و ۲۰۰۰ طراحی و ساخته شده‌اند، با وجود پیشرفت چشمگیر فناوری در سال‌های اخیر، شرکت‌های تجاری تمایلی به ادامه استفاده از این سخت‌افزارهای قدیمی ندارند.
گزارش انتقال ناسا همچنین بودجه سالانه خارج کردن ایستگاه فضایی بین‌المللی از مدار را مشخص می‌کند که شامل هزینه‌های مرتبط با سه وسیله نقلیه “پروگرس” متعلق به روسیه نیز هست. این هزینه تا حدود ۱.۵ میلیارد دلار در سال اوج آن که پیش‌بینی می‌شود سال ۲۰۲۸ باشد، تخمین زده شده است.
اگر ناسا بعداً تصمیم بگیرد بخش‌هایی از ایستگاه فضایی را برای نمایش در موزه به زمین بازگرداند، “موزه ملی هوافضای اسمیتسونیان” واقع در واشنگتن مکان مناسبی برای آن خواهد بود، زیرا این موزه دارای یک گالری مخصوص موسوم به نام “حرکت فراتر از زمین” است که ایستگاه فضایی را نیز در بر می‌گیرد، اما تعداد مصنوعاتی که در حال حاضر برای نمایش دارد، محدود است.
“مارگارت وایتکمپ” رئیس این موزه می‌گوید: موزه ملی هوافضای اسمیتسونیان سابقه همکاری مشترک با ناسا را در کارنامه دارد و اشیاء و مصنوعات عملیات‌های گذشته برای حفظ آنچه برای تاریخ مهم بوده، انتخاب و در موزه به نمایش گذاشته شده است.
وی افزود: در حال حاضر ممکن است گمانه زنی در مورد تصمیماتی که در ۹ سال آینده واضح‌تر می‌شوند، زود باشد، چرا که ایستگاه فضایی بین‌المللی همچنان پویا و پر جنب و جوش است و هنوز بسیاری از علوم جدید از آن در راه است.
منبع: خبرگزاری دانشجویان ایران