در اواخر قرن نوزدهم فیزیکدانان که در حال مطالعه رفتار اجسام سیاه در دماهای بالا بودند با مسئله‌ای روبرو شدند: مدل‌های آن‌ها برای رابطه میان دمای جسم سیاه و توزیع تابش ساطع شده از سطح آن، در طول موج‌های فرابنفش با شکست مواجه شد؛ که بعدها فاجعه فرابنفش لقب گرفت.
فیزیکدان آلمانی ماکس پلانک در حدود سال 1900 دریافت که دو رابطه جداگانه، بخش‌های مختلف توزیع انرژی را توصیف می‌کنند.
تقریب بدست آمده توسط ویلهلم وین در سال 1896، تشعشعات جسم سیاه را در دماهای بالا به درستی توصیف می‌کرد.
قانون رايلي-جينز (که در سال 1900 بدست آمد) نشان داد که در دماهای پایین طیف، انرژی ساطع شده توسط جسم سیاه، متناسب با دما تقسیم بر توان چهارم طول موج است.
اکنون پلانك با چالش تطبیق این دو رابطه‌ی ظاهرا مستقل رو به رو شده بود.