دانشمندان انفجار ستاره‌ای کاملا جدیدی به نام ابرنواختر "جذب الکترون" کشف کرده‌اند. این ابرنواختر جدید نه تنها نوع سومی به دو ابرنوختر موجود می‌افزاید بلکه به حل یک معمای هزارساله نیز کمک می‌کند.
در سال ۱۰۵۴ پس از میلاد مسیح، مردم جهان گزارش می‌کردند که آسمان به طور ناگهانی نورانی می‌شود. این نور به حدی زیاد بود که در طول روز نیز قابل رویت بود و به مدت ۲۳ روز در زمان روشنایی و حدودا دو سال در هنگام شب قابل مشاهده بود. نتیجه‌ی این پدیده ایجاد سحابی خرچنگ بود که امروزه نیز توسط ستاره‌شناسان مورد مطالعه است اما مطالعات جدید منشا این سحابی یعنی ابرنواختری که به تازگی کشف شده است را نشان می‌دهد.
دانشمندان تصور می‌کردند که چنین ابرنواخترهایی به مدت ۴۰ سال باقی می‌مانند و از ستاره‌های “SAGB” نشات می‌گیرند. اما تحقیقات کمی در مورد این ستاره‌ها و ابرنواخترها انجام گرفته است.
اکنون دانشمندان نمونه‌ای از آن را در کهکشان “NGC ۲۱۴۶” یافته‌اند. این انفجار ستاره‌ای به اندازه‌ای نزدیک بود که دانشمندان توانستند به تصاویر ستاره آن پیش از انفجار دست یابند و اطلاعات دقیقی در مورد این پدیده جمع‌آوری کنند.
ابرنواختر “SN ۲۰۱۸zd” ویژگی‌های عجیبی دارد که بسیاری از آن‌ها در هیچ ابرنواختر دیگری دیده نشده‌اند. این موضوع بر جدید بودن گونه‌ی آن تاکید می‌کند.
دانشمندان ابرنواخترها را به دو دسته تقسیم کرده‌اند. دسته‌ی اول ابرنواختر هسته‌ای است که در آن یک ستاره کوتوله سفید با دریافت موادی از کهکشان سنگین شده و منفجر می‌شود. دسته‌ی دوم ستاره‌های دارای هسته فلزی هستند. زمانی که سوخت ستاره به پایان می‌رسد این ستاره متلاشی شده و از خود سیاه‌چاله و ستاره‌ی نوترونی باقی می‌گذارد.
نوع جدیدی که به تازگی کشف شده ترکیبی از دو نوع دیگر است. هسته‌ی این ستاره به حدی سنگین است که آماده‌ی انفجار است اما برای آن که عناصر درونش ذوب شوند و عناصر سنگین‌تری ایجاد کنند سبک است.
دانشمندان می‌گویند، این احتمال وجود دارد که این ابرنواختر بیش از ۴۰ سال پیش تشکیل شده باشد. برخی ابرنواخترها ویژگی‌های ابرنواختر “جذب الکترون” را دارند اما ابرنواختر “SN ۲۰۱۸zd” تمام شش ویژگی لازم را دارد.
منبع: خبرگزاری دانشجویان ایران