هر چیزی که با “میماس” برخورد کرده، تقریباً آن را نابود کرده است. از این برخورد، یکی از بزرگترین دهانه‌های برخوردی بر روی یکی از کوچکترین قمرهای اطراف زحل برجا مانده است.
تحلیل‌ها نشان می‌دهد که یک برخورد کمی بزرگتر می‌توانست میماس را کاملاً نابود کند. دهانۀ غول‌پیکر روی سطح حدود 130 کیلومتر وسعت دارد، این دهانه “هرشل” نام دارد و در سال 1789 توسط اخترشناس “ویلیام هرشل” کشف و به همین اسم نامگذاری شد. جرم پایین میماس یک گرانش سطحی را به وجود می‌آورد که به اندازه‌ای قوی است که یک جسم کروی را ایجاد کند، اما به اندازه‌ای ضعیف است که چنین ویژگی‌های سطحی درشتی را ایجاد می‌کند.
میماس غالباً از یخ آب و مقداری سنگ تشکیل شده است – بنابراین دقیقاً می‌توان آن را به صورت یک گلوله برفی بزرگ و کثیف توصیف کرد. این عکس برجسته را فضاپیمای کاسینی در سال 2010 در حین چرخش به دور زحل، از “میماس” گرفته است.
منبع: سایت علمی بیگ بنگ