به نظر می‌رسد روسیه ممکن است تا سال ۲۰۳۰ یک فضاپیما با سوخت هسته‌ای را به اعماق فضا و به سمت یکی از قمرهای سیاره مشتری ارسال کند.
، ایالات متحده کاوشگرهای فضایی متعددی مانند “وویجر ۱ و ۲”، “گالیله” و اخیراً “کاسینی”، “نیوهورایزن” و “جونو” را به خارج از منظومه شمسی ارسال کرده است. همگی آنها به جز “جونو” از انرژی هسته‌ای استفاده می‌کنند که تقریباً یک ضرورت برای سفرهای بسیار دور از خورشید است، چرا که انرژی خورشید در این فاصله به یک پنجم یا کمتر از شدت نور خورشید در نزدیکی زمین می‌رسد.
اما با گسترش برنامه‌های فضایی تجاری در اعماق فضا، تلاش‌ها برای انجام مأموریت‌های علمی در اعماق فضا افزایش یافته و روسیه ممکن است اولین کشوری باشد که انرژی هسته‌ای را برای اهداف تجاری به سیارات بیرونی به کار می‌برد.
بر اساس اعلامیه مطبوعاتی یکی از خبرگزاری‌های روسیه موسوم به “TASS”، روسیه از برنامه‌های خود برای توسعه، ساخت و پرتاب یک ماژول هسته‌ای حمل و نقل به نام “زئوس”(Zeus) در یک ماموریت ۵۰ ماهه در اعماق فضا پرده برداشته است که خواهد توانست محموله‌های سنگین را به اعماق فضا ببرد. “زئوس” یک راکتور هسته‌ای ۵۰۰ کیلوواتی خواهد بود. روسیه در این ماموریت ابتدا به سمت کره ماه می‌رود، سپس به سمت سیاره زهره حرکت می‌کند تا با کمک گرانش این سیاره به سمت مشتری برود.
اولین پرواز این فضاپیما برای سال ۲۰۳۰ برنامه‌ریزی شده است و برنامه پرواز آن شامل بازدید از یکی از قمرهای سیاره مشتری است.
در دسامبر سال ۲۰۲۰ آژانس فضایی روسیه موسوم به “روسکاسموس”(Roscosmos) و یک دفتر طراحی به نام “آرسنال” قراردادی را برای طراحی و توسعه یک فضاپیمای هسته‌ای تحت عنوان پروژه “نوکلون”(Nuklon) امضا کردند که می‌تواند ماموریت‌ها را در اعماق فضا انجام دهد.
فضاپیماهای امروزی از انرژی خورشیدی یا گرانشی برای انجام سفرهای فضایی استفاده می‌کنند که محدودیت این انرژی‌ها موجب می‌شود تا به عنوان مثال رفت به و برگشت از مریخ حدود سه سال طول بکشد، اما ناسا پیش‌بینی کرده است که در صورت تولید فضاپیماهای هسته‌ای این زمان حداقل یک سال کوتاه‌تر خواهد شد.
روسیه تاکنون اقدامات موفقیت آمیز بسیاری را در فضا داشته است، از جمله ایستگاه فضایی “میر”(MIR) و چندین همکاری با ایالات متحده و سایر قدرت‌های فضایی در ایستگاه فضایی بین المللی، اما شکست‌های قابل توجهی هم داشته است.
این کشور اکنون قصد دارد یک ایستگاه فضایی مداری مخصوص خود را از اوایل سال ۲۰۲۵ مستقر کند و امیدوار است بتواند از همین فناوری “زئوس” برای تامین انرژی ایستگاه فضایی خود نیز استفاده کند.
مهندسان روسی توسعه “زئوس” را از سال ۲۰۱۰ آغاز کرده‌اند و نمونه اولیه آن در سال ۲۰۱۸ آماده شد.
کشورهای دیگر نیز همزمان به دنبال تولید چنین فضاپیماهایی هستند. به عنوان مثال آمریکا می‌خواهد تا سال ۲۰۲۷ اولین فضاپیمای هسته‌ای خود را به کره ماه بفرستد. این در حالی است که ناسا تاکنون فقط یک راکتور هسته‌ای را در سال ۱۹۶۵ به فضا ارسال کرده است. البته دو کاوشگر «کنجکاوی» و «استقامت» هم از انرژی هسته‌ای استفاده می‌کنند، اما راکتور ندارند.
منبع: خبرگزاری دانشجویان ایران